Tereny gminy obejmują prastare ziemie nadwarciańskie. Historia Siemkowic wiąże się z Bolesławem Krzywoustym. Według "Kroniki Marcina Bielskiego", w XI wieku, król podarował te ziemie Janowi Wersowiczowi, protoplascie rodu Okrzyców w Polsce, jako nagrodę za zabicie księcia czeskiego Swiętopetka w czasie walk o Wrocław. W późniejszych czasach majętność została rozdzielona między potomków Jana, którzy w XV wieku przyjmowali nazwiska od posiadanych wsi, stąd Okrzycowie, Radoszewscy, Błeszyńscy i Siemkowscy. Pierwsza rezydencja obronna (na kopcu) w Siemkowicach powstała zapewne w schyłku XIII wieku lub na przełomie XIII i XIV i funkcjonowała nie dłużej niż do połowy XV stulecia.

A kiedy to nie było radia ani telewizora, ludzie spotykali się w długie zimowe wieczory. Spotkania te obfitowały w różne opowieści". Jeden z takich przekazów to opowieść o Białej Damie , a było to w XIII wieku gdy na naszych terenach królowała puszcza a w środku na wyspie usypanej sztucznie, otoczony fosą stał zamek zbójnicki. W tych to właśnie czasach Herszt zbójów grasujących na tych terenach porwał młodą włościankę i wbrew jej woli przetrzymywał ją w zamku. Dziewczyna z rozpaczy popełniła samobójstwo a do dziś w części basztowej zamku gdy przyłoży się ucho do kamieni w sali kamiennej słychać skargi tej dziewczyny.

Z dziejów Radoszewic

Pierwsze wzmianki o Radoszewicach pochodzą z XII wieku o czym informują dwaj historycy państwa polskiego, herbarze – Szymon Okolski i Kasper Niesiecki.

Radoszewice były gniazdem rodowym Radoszewskich i Siemkowskich h. Oksza, których legenda rodowa łączy z czeskimi Wrszowicami. W 1775 r. Michał z Siemkowic Boksa Radoszewski, kasztelan brzeziński, sprzedał Radoszewice Andrzejowi Niemojowskiemu h. Wierusz.

„Kasztelan Marek Radoszewski był typowym przedstawicielem szlachty wielkopolskiej w XVII wieku…” czytamy w artykule Stanisława Pioruńskiego opublikowanym w dwutygodniku Puls Wielunia. Odznaczał się gorliwym katolicyzmem, był niechętny innowiercom. Powodowany pobożnością wybudował kościół drewniany w Radoszewicach pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. Aktu konsekracji kościoła – jako filii kościoła parafialnego
w Osjakowie – dokonał biskup krakowski Adam Goski w 1625 roku. W roku 1610 Marek Radoszewski ożenił się z Anną Biskupską, córką Marcina podkomorzego łęczyckiego. Rodzina Radoszewskich powiększyła się o czterech synów: Andrzeja, Adama, Jana i Stanisława. Najstarszy syn Andrzej otrzymał urząd chorążego wieluńskiego, a w 1658 roku został mianowany kasztelanem wieluńskim.

W dniu 27 marca 1863 roku pod Radoszewicami doszło do bitwy oddziału powstańczego Teodora Cieszkowskiego z wojskiem rosyjskim dowodzonym przez majora Pisankę (dwie roty piechoty i sotnia kozaków). Po obu stronach byli zabici i ranni. Ciała powstańców pochowano na cmentarzu
w Osjakowie.

W bitwie tej Walentyna Niemojowska, adiutantka gen. Edmunda Taczanowskiego, zasłynęła z bohaterskiego czynu, kiedy to w obliczu niebezpieczeństwa ocaliła sztandar powstańczy, wyrywając go z rąk śmiertelnie rannego kosyniera. W 1864 roku w Dreźnie Polki nosiły paski z klamrą, na której widniało popiersie Niemojowskiej.

W 1863 roku kapelana tutejszej parafii Ks. Stanisława Koreckiego oraz właściciela wsi Ludwika Niemojowskiego (1823-1892) uznano za niebezpiecznych dla carskiego systemu panowania i zesłano na Sybir. Ksiądz Korecki tam zaginął. Niemojewski - etnograf, pisarz - po powrocie w 1874 r. osiedlił się w Warszawie i tam zmarł 18 grudnia 1892 r. Majątek przejęła córka Niemojowskiego - Emilia żona Władysława Wodzińskiego. Wodzińscy sprzedali Radoszewice Molińskim, a ci aptekarzowi z Praszki - Teodorowi Durzyńskiemu, który utrzymał się tu do II wojny św., po której ziemię rozparcelowano.